یک سند ویدئویی و یک نوشتار درباره حامیان اصلی تجزیه طلبان!

آقای علی نصری (ali nasri ) در فیس بوکش یک تحلیل بسیار قابل تامل نوشته است .این نوشته به بررسی نقش ابرقدرتهایی چون آمریکا در  طرح نقشه خاورمیانه بزرگ می پردازد که در زیر این پروژه تجزیه کشورهای خاورمیانه در دستور کار است.این نوشته همراه ویدئویی است که می تواند دریچه ای تازه به این پروژه شوم باز کند(در ادامه مطلب این نوشته را بخوانید و ویدئو را ببینید)

جین هارمن (Jane Harman) نماینده سابق کنگره آمریکا، عضو حزب دموکرات و رئیس کنونی «Woodrow Wilson International Center for Scholars» (یکی از ده تا مهم ترین اتاق فکرهای سیاسی جهان) چند سال پیش در جلسه ای با سازمان AIPAC (عضو لابی اسرائیل) نظریه «تجزیه قومی» ایران را به طور علنی مطرح کرد . نظریه خانم هارمن این بود که در ایران اقلیتی به نام «قوم فارس» وجود دارد که نام خودش را به کل ملت ایران ( به زبان انگلیسی: Persians) داده. اما این قوم تنها یکی از اقوام ایرانی است که همگی با یکدیگر اختلاف و تنش فراوان دارند، و بهره بردای از این تنش ها و ایجاد تفرقه بین این اقوام و جداسازی آنها از یکدیگر میتواند استراتژی موثری برای آمریکا باشد تا خطر «ایران» را از سر خود و اسرائیل بردارد.

 

دریافت
مدت زمان: 3 دقیقه 2 ثانیه

 

جدا از اینکه امروز استراتژی «تجزیه قومی» ایران تا چه اندازه توسط برخی جریانهای سیاسی و سرویس های امنیتی خارجی دنبال میشود، این گزاره که در ایران اقلیتی به نام «قوم فارس» وجود دارد که بر سایر اقوام برتری و تسلط دارد، امروز نه تنها محور اصلی گفتمان جریانهای تجریه طلب شده که در افکار عمومی جامعه ایران هم جا افتاده است. امروز حتی کسانی که سعی در کاهش تنش های قومی دارند وجود چنین هویتی را برسمیت شناختند و بعضاً حتی «به عنوان یک فارس» از اقوام رنج دیده «عذرخواهی» میکنند. واقعیت این است که پذیرفتن این دوگانه «قوم فارس/سایر اقوام» خود زمینه ساز بسیاری از تنش ها و نفرت های قومی است.

در ایران اقلیتی به نام «قوم فارس» وجود فیزیکی ندارد. چنین قومی نه مکان جغرافیایی دارد، نه تاریخچه ای و نه ویژگی ای که آن را از سایر اقوام متمایز کند.

هویتی که آن را به اشتباه یا به غرض «قوم فارس» میخوانند و گاهی متهم به «خود برتر بینی» و «نژادپرستی» و «تمسخر» لهجه و آداب سایر اقوام میشود، در واقع یک «هویت جمعی» (collective identity) انتزاعی است که برایندی از تمام اقوام ایرانی است. این «هویت جمعی» گاهی اجزای تشکلی دهنده خود را تحقیر و تمسخر میکند و موجب رنجش آنها میشود، و گاهی برای یاری رساندن به آنها - متلاً پس از وقوع زلزله ای - از مشهد و تهران و اصفهان و کرمانشاه عازم تبریز و بم و رودبار میشود و جلوی بانک های اهدای خون ساعت ها به صف میایستد. گاهی جوک قومی اهانت آمیزی میگوید و مورد اعتراض آن قوم قرار میگیرد و برای دفاع از خود به اصالت آذری و لر و آبادانی خود اشاره میکند. هر رفتار و عادت خوب و بدی هست در همین «هویت جمعی» است و نه در دوگانه ای ساختگی و تقابلی غیرواقعی میان قومی به اسم «فارس» با سایر اقوام.

مهم است که اگر میخواهیم تنش های قومی را کاهش دهیم و از اقوام رنج دیده دلجویی کنیم و احترام و عزت همگان را حفظ کنیم، در دام دوگانه های ساختگی و تفرقه انداز نیافتم، بلکه به درون خود بنگریم و به «هویت جمعی» رجوع کنیم که هر یک از ما - فارغ از قومیت و اصالتمان - جزئی از آن هستیم.